طول عمر بیماران تومور هیپوفیز

تومورهای غده هیپوفیز، تومورهایی نادر بوده و معمولاً غیر سرطانی یا خوش خیم می باشند. اکثر این تومورها “فعال” در نظر گرفته می شوند، به این معنی که هورمون تولید می کنند. تومورهایی که هورمون تولید نمی کنند تومور”غیر فعال” در نظر گرفته می شوند.

• بنا بر اعلام انجمن سرطان آمریکا، تعداد محدودی از 10.000 تومور غده ی هیپوفیز که در سال 2016 تشخیص داده شده اند، سرطانی شده اند. 

عدم درمان بیماری، می تواند کیفیت زندگی فرد را کاهش داده و یا حتی کشنده باشد. باید توصیه های درمانی پزشک را جدی گرفته و به درستی به آن عمل نمود. بیمار با مجموعه ای از ارائه دهندگان مراقبت های درمانی که معمولاً شامل جراحان مغز و اعصاب، انکولوژیست ها، متخصصین غدد درون ریز و متخصصین تغذیه و فیزیوتراپیست ها می باشد، همکاری خواهد داشت. 

جراحی برای خارج کردن تومور می تواند عوارضی همچون عفونت یا واکنش به ماده ی بیهوشی را به همراه داشته باشد. سایر خطرات و عوارض این جراحی عبارتند از:

• مشکلات بینایی به دلیل وارد شدن آسیب به اعصاب چشم در حین عمل جراحی 
• خونریزی شدید در مغز یا بینی، در صورت آسیب دیدن عروق خونی
• وارد شدن آسیب به سایر قسمت های غده ی هیپوفیز، که خود می تواند منجر به بروز عوارض بیشتری شود

برخی عوارض نادر این جراحی عبارتند از:

• نشت مایع مغزی نخاعی (CSF) از مغز و ورود آن به بینی
• مننژیت، یا همان التهاب غشاهای اطراف نخاع و مغز

معمولاْ این عوارض قابل درمان بوده و لزوماً باعث بروز آسیب های دائمی نمی شوند

تومور هیپوفیز (کارسینوم هیپوفیز) یک بیماری نادر است. تا به حال تنها چند صد مورد از ابتلا به تومور های هیپوفیز در ایالات متحده آمریکا ثبت شده است. این بیماری بیشتر در افراد مسن دیده شده است و حدود 75 درصد این موارد پس از مرگ بیمار تشخیص داده شده است.

•  به گفته انجمن تومور مغزی آمریکا، حدود 30 تا 40 درصد از کل تومورهای هیپوفیز، خوش خیم بوده و در خانم های جوانی که در سن باروری و آقایانی که در دهه ی چهارم و پنجم زندگی خود هستند، متداول تر می باشد.
• ممکن است از هر 4 نفر، یک نفر دچار تومور خوش خیم هیپوفیز (آدنوم) بوده و حتی از وجود آن نیز خبر هم نداشته باشد زیرا تومور غیر سرطانی بوده و علامتی نیز ایجاد نکرده است.
• اغلب ، تومورهای هیپوفیز در دسته تومورهای مغزی قرار گرفته و 12 تا 19 درصد از کل تومورهای اولیه مغز را شامل می شوند. بیشتر تومورهای هیپوفیز خوش خیم و قابل درمان هستند.

• به کمک ام آر آی (MRI) یا سی تی اسکن (CT scan) می توان تومورهای غده هیپوفیز را تشخیص داد. آزمایش خون و ادرار نیز می توانند سطح هورمون های بدن را تعیین کنند. 

   

• تشخیص تفاوت بین تومورهای هیپوفیزی سرطانی و غیر سرطانی حتی در زیر میکروسکوپ نیز کار دشواری است. یک تومور سرطانی ممکن است زمانی تشخیص داده شود که به قسمت/ها ی دیگر بدن گسترش یافته باشد. 

احتمال گسترش و انتشار تومور هیپوفیز به درون و خارج مغز، یکسان است. نواحی شایع متاستاز (گسترش تومور به قسمت های دیگر) تومور هیپوفیز عبارتند از:

• عروق خونی مغز و سایر قسمت های آن 
• نخاع
• مننژها، که مغز و نخاع را می پوشانند
• استخوان های مجاور تومور
• چشم ها
• گره های لنفاوی
• اندام هایی مانند ریه ها، قلب، کبد، پانکراس (لوزالمعده)، کلیه ها و تخمدان ها

در اکثر سرطان ها، بیماری در زمان تشخیص مرحله بندی می شود. مرحله بندی تومورها با توجه به بزرگی آن و میزان گسترش سرطان تعیین می شود.

از مرحله بندی سرطان، برای طراحی درمان و  پیش بینی وضعیت بیماری استفاده می شود. اما در واقع از آنجایی که تومور هیپوفیز بسیار نادر است، هیچ دستورالعمل یکسانی برای مرحله بندی یا درمان آن وجود ندارد.

• جراحی
• رادیوتراپی (پرتودرمانی)
• شیمی درمانی
• داروهای هورمونی

جراح، قسمت عمده تومور هیپوفیز را خارج می کند، و پرتودرمانی سلول های میکروسکوپی باقی مانده در بستر تومور را از بین می برد. در برخی موارد نیز از درمان های دارویی برای کوچک کردن تومور و یا کاهش میزان هورمون ترشح شده توسط آن استفاده می شود. تشخیص و درمان به موقع بیماری از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و بسیار حیاتی است. 

همچنین برخی تغییرات در سبک و شیوه ی زندگی در طول درمان و پس از آن می تواند چشم انداز و کیفیت زندگی فرد را بهبود بخشد. این تغییرات عبارتند از:

• پرهیز از استعمال دخانیات و مصرف نوشیدنی های الکلی 
• پیروی از توصیه های پزشک در رابطه با ورزش و فعالیت های جسمی
• انتخاب رژیم غذایی سالم و متعادلی شامل انواع میوه ها، سبزیجات، پروتئین های کم چرب و عاری از غذاهای فرآوری شده
• داشتن استراحت و خواب کافی برای جلوگیری از خستگی و همچنین انجام یوگا و مدیتیشن

درمان سرطان می تواند منجر به ضعیف شدن بدن شود. تغذیه ی سالم، همراه با کاهش میزان استرس می تواند به بیمار کمک کند تا در طول درمان، پر انرژی تر بوده و روحیه مناسبی داشته باشند.