لنفوم معده(بخش دوم)

لنفوم اولیه غیرهوچکین دستگاه گوارش (GI)، گروه هتروژنی از بدخیمی های لنفوئیدی سلولهای B و T می باشد. عملکرد این لنفوم ها ممکن است از لنفوم‌های دارای منشاء گره لنفاوی متفاوت باشد.

در قسمت قبل گفتیم که لنفوم معده به دو دسته کلی وابسته به مخاط MALT و DLBCL تقسیم می شود.

• درمان لنفوم MALT معده در درجه اول به مرحله بیماری و وجود یا عدم وجود عفونت همزمان هلیکوباکتر پیلوری و نیز جابه‌جایی بین کروموزومها در DNA بستگی دارد:
• برای بیماران مراحل اولیه MALT که عفونت هلیکوباکتر پیلوری دارند و فاقد آسیب DNA هستند، درمان پیشنهادی اول ریشه‌کنی هلیکوباکتر پیلوری است. داروهای آنتی بیوتیکی متعددی برای درمان هلیکوباکتر در دسترس هست.
• در مراحل اولیه بیماری اگر عفونت هلیکوباکتر وجود نداشت یا آسیب DNA وجود داشت ابتدا از پرتودرمانی موضعی بجای درمان ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری استفاده شود.
• در بیمارانی که در مرحله پیشرفته لنفوم MALT معده قرار دارند، توصیه می‌شود اگر بیمار عفونت هلیکوباکتر پیلوری دارد ابتدا درمان هلیکوباکتر پیلوری انجام شود و پس از آنکه بهبود علائم مشاهده شد شیمی درمانی آغاز گردد.
• بیماران پس از اتمام دوره درمان، مورد ارزیابی قرار می‌گیرند تا مشخص گردد که هلیکوباکتر پیلوری با موفقیت ریشه کن شده است (اگر ضرورت داشته باشد) و آیا تومور به درمان پاسخ داده یا خیر.
• برای اکثر بیماران مبتلا به لنفوم سلول B منتشر شده (DLBCL) به GI، ترکیبی از شیمی‌درمانی و ایمونوتراپی (مانند R-CHOP) استفاده می‌شود، نظیر آنچه برای سایر بیماران مبتلا به DLBCL همراه با یا بدون پرتودرمانی استفاده می شود. درمان بوسیله جراحی یا ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری جایی ندارد.
• برای بیماران مبتلا به لنفوم روده‌ای سلول T که همراه با مشکلات روده‌ای و عدم جذب هستند به شرطی که وضعیت فیزیکی و عملکردی مناسب باشند و نیز بیماری آنها به شیمی درمانی حساس باشد، توصیه می‌کنیم به‌ جای اینکه شیمی درمانی تنها، از درمان بوسیله شیمی درمانی شدید و به دنبال آن پیوند مغز استخوان اتولوگ استفاده شود.